Sjér Claessen – Meers

‘De Maas laat zich niet sturen’

---

,,De Maas? Een prachtige rivier. Ik moet ze elke dag zien. Tochtjes op de fiets, of een wandeling. Iedereen in het dorp heeft een band met de Maas. Soms is het haat. Soms liefde.

Mijn moeder zei altijd: ‘lag de Maas maar tien kilometer verder weg’. Dat had te maken met verdriet. Een neefje van mij is als klein manneke in de rivier verdronken.

Herinneringen aan 1993 en 1995? Vooral emoties. Leed maar ook kolossale saamhorigheid.
In café De Witte Börstel, dat ik toen beheerde, kwam het allemaal samen. Een boer die op de grond lag te huilen. Inwoners die hun ellende met een pot bier kwamen wegspoelen.
De Witte Börstel ligt op het hoogste punt van Meers. Toch had ik de bierkelder vol water staan. Driekwart van Meers stond blank. In sommige woningen stond één meter water. Ik was niet verrast. De Maas laat zich niet sturen. Een deel van de hoogwaterproblemen is terug te voeren op onwetendheid. Het bouwpeil van veel woningen in het dorp had best een metertje hoger gekund. Maar ja, weten ambtenaren veel.

Ik ben nog steeds onder de indruk van het geweld van het water. Bomen en containers werden meegesleurd. Oevers waren veranderd in kraters. Complete stukken weggeslagen. In Meers is de overheid al in 2000 aan de slag gegaan met de beveiliging door het proefproject van de Grensmaas. Ik heb er niet veel problemen mee, dat het zoveel kost. Veiligheid mag iets kosten en het wordt nu ook heel fatsoenlijk aangepakt.

Meers is prachtig. Mij krijgen ze niet weg. Ook de Maas niet. Of het moet al tussen zes planken zijn.”